تبلیغ غدیر و بزرگداشت آن به اندازه عاشورا مهم است

زیرنویس-گروه فرهنگ: عیدغدیر که به عید سیدها مشهور شده، ۱۱ قرن ازرواج آن می گذرد و خاندان آل بویه در رونق گرفتن و گسترش این عید در سرزمین های اسلامی نقش موثری داشته‌اند.

عید غدیرِ مسلمانان یا عیدی از سیدها؟

هنوز بعد از قرن‌ها این عید بزرگ در میان شیعیان به خصوص ایرانی‌ها از جایگاه بالا و ویژه‌ایی برخوردار است. در بافت سنتی شهرها و روستاها، مردم با لباس‌های نو و اتوکشیده، به خانه‌های سیدها برای تبرک و تهنیت می‌روند و مورد تکریم و پذیرایی صاحب‌خانه نیز قرار می‌گیرند.

هر چند این نام‌گذاری عید را به قشر خاصی از جامعه منحصر کرده است، و موجب شده از طرفی سادات به بهترین نحو به استقبال این عید بروند؛ اما از طرف دیگر، برای بقیه مردم و متولیان امر این تصور ایجاد شده است که وظیفه ای در این مورد بر آن‌ها نیست؛ درصورتی که این عید نه برای سادات بلکه برای تمام مسلمانان بوده است و فرصتی است برای درک مفهوم امامت.

از آنجایی که غدیر از جمله سه عیدی است که مختص مسلمانان بوده و تأکید فراوان هم به آن شده است؛ به نظر می‌رسد نهادهای ذی‌ربط که معمولاً از موازی‌کاری و یا عدم هماهنگی در موضوعات مشترک رنج می‌برند؛ در این مورد هم مستثنی نبوده و نتوانسته‌اند بین خودشان یک متولی برای برنامه‌ریزی و اجرا برگزینند تا یکپارچگی و هدف‌مندی در عملکردشان دیده شود.

همچنین مسئولین و متولیان امر به تعطیلی روز عید غدیر بسنده کرده و به همین راضی هستند؛ در صورتی که می‌توان هفته‌ای پر زرق‌وبرق از جُنگ شادی، تئاتر، نورافشانی، ایستگاه‌های پخش شیرینی یا نوشیدنی یا بسته‌های فرهنگی و … برای مردم به‌ویژه کودکان رقم زد.

به گزارش زیرنویس، این رویکرد بی‌توجهی به اعیاد موجب شده است که جشن غدیر هرساله کم‌رنگ‌تر از سال قبل برگزار شود. چنانکه بعد از عرفه با نزدیک شدن به محرم نگاه عاشقان اهل بیت به سوگواری رفته و حتی مراسم‌های خاصی نیز در برخی شهرهای مذهبی مانند قم برگزار می‌شود؛ اما حقیقت این است که پیشواز محرم رفتن با شادمانی و بزرگداشت غدیر منافاتی ندارد. لازم است یک بار از خودمان بپرسیم عاشورا ادامه راه چه کسی بود و چرا رقم خورد؟ آیا اینگونه نیست که اگر ولایت امام علی (ع) به درستی پاس داشته می‌شد، واقعه کربلا و آن غم بزرگ رقم نمی‌خورد؟

آیا مبارزه حسین«ع» با ظلم،  ادامه عدالت علی «ع» نبود؟ بزرگداشت غدیر و نگه داشتن این رسم به اندازه عاشورا و شاید بیشتر از آن ارزشمند و نیازمند توجه است.

اگرچه تاریخ پرفراز و نشیب تشیع و حوادث ناگوار آن، موجب شد عزاداری در شیعیان پررنگ‌تر از شادی باشد اما باید به این مساله توجه کنیم که اگر شادی را از دین حذف کنیم یا با آن مخالفت کنیم، با نا آگاهی‌مان به اسلام ضربه خواهیم زد؛ چرا که اصل دین نه تنها با شادی مخالفتی ندارد بلکه، به آن سفارش نیز کرده است و کسانی که مشتاق پیوستن به دین اسلام به خصوص مذهب شیعه هستند اگر شیعیان را خمیده، و ماتم زده ببینند تمایل کمتری دارند به این دین بپیوندند.

دین اسلام به عنوان کامل ترین دین راهنمایی است جامع برای تمام ابعاد زندگی انسان و شادی نیز بخش مهمی از زندگی طبیعی یک انسان است که حذف این مقوله نه به سود اسلام است و نه شیعیان.

شاید بتوان یکی از انتقادهایی که بر فعالان اجتماعی -چه دولتی و چه غیر آن- وارد دانست؛ بی توجهی به ظرفیت‌ها و بسترهای شادی و امید به زندگی در جامعه است. تلاش، تقلا و هماهنگی‌ای که در اجرای مناسبت‌ها و مراسم‌های ماتم‌دیده می‌شود کمتر در اعیاد و رویدادهای شادی‌آفرین مشاهده می شود. مردم علاقه‌مند و خیّر به‌صورت پراکنده و موردی در حد توان به تقسیم شادی خود با دیگران می‌پردازند؛ اما کسی نیست که این اقدامات خودجوش را سروشکل داده، منسجم و تقویت کرده و در شهرها موجب زیبایی بصری و فرهنگی شود.